In de afgelopen weken – sinds de laatste editie van kerkewerk – zijn er maar liefst 14 erediensten en één huwelijksdienst geweest. Oók in de vakantieperiode mochten we de Heer ontmoeten in het midden van Zijn gemeente. De hemel doet niet aan vakantie. ‘De Here sluimert noch slaapt’, zingen we met de aloude woorden van Psalm 121 van onze broeders en zusters van Israël. En dat is een grote genade, want zo wakker en alert zijn wij mensen op onze beurt niet als het gaat om onze ziel en om de geestelijke werkelijkheid. Wie kent niet de verleiding om in de vakantie ‘de kerkdienst maar een keer over te slaan’?
Nu kun je best een keertje zonder, net zo goed als dat je best een keer een maaltijd over kunt slaan zonder er schade van op te lopen. Maar als we er alleen op deze manier naar kijken, vanuit onze behoeften, dan wordt het wel een schrale boel allemaal. Want je komt toch niet alleen naar de eredienst om er iets te halen? Allereerst mag je komen omdat de Heer van hemel en aarde je wil ontmoeten. En omdat je Hem samen met alle anderen de eer en lof mag toezingen en toebidden, die Hem toekomt.
Wie weleens een moeilijke tijd heeft doorgemaakt, die weet hoe bemoedigend het is om ‘s zondags in de kerk te kunnen deelnemen aan de eredienst, midden tussen al die broers en zussen in geloof. Heerlijk dat zíj wel zingen als je zelf met een brok in je keel zit. Geweldig dat je mee kunt opgaan in de gebeden als je zelf de rust niet vindt om te bidden. Rijk om het Evangelie te ontvangen en het Woord uit de doeken gedaan te krijgen waar ‘twee of drie in Zijn naam bij elkaar zijn’.
U en jij, je bent zo nodig. Je kunt niet worden gemist in de gemeente. Je bent als die steen in de muur die de ander uit de gure wind kan houden door zelf de koude op te vangen. Laten we er toch alert op blijven dat we de kerkdienst niet gaan zien vanuit ‘what’s in it for me?’, het moet wel wat opleveren. Die gedachte trekt aan ons, ook aan mij.
Zondagmorgen 9 juli zagen we aan het voorbeeld van het zeil dat de leiding van Gods Geest van ons een actieve houding vraagt. Als je het zeil niet goed op de wind zet en je roer niet goed bedient, dan vang je weinig wind en kom je niet vooruit. Dan dobber je maar wat rond in je levensbootje. Leer dan van Paulus en zijn team om alert te zijn, de dingen die je meemaakt te delen met vrienden, te bidden en om besluiten te nemen. Zo kwamen zij uiteindelijk vanuit Noordoost-Turkije in Griekenland terecht. Omdat Lydia niet thuis was. God gaat door! En Hij schakelt daar mensen bij in.
In de huwelijksdienst van Stefan en Liza, 14 juli, klonk het Evangelie vanuit 1 Korinthe 13. Het was een prachtige dag voor dit mooie stel. Met veel vreugde en met een traan. Kort daarvoor overleed immers de opa van Liza, die zo nabij stond. Zo mochten we de liefde vieren en de Heer ervoor danken, in het besef dat Zijn zegen broodnodig is in dit aardse bestaan. Menselijkerwijs komt de liefde zomaar te kort, omdat we drukker zijn met andere dingen. Maar zo’n beetje alles waar we ons druk over kunnen maken zal uiteindelijk verdwijnen. In het perspectief van de eeuwigheid van je ziel, doen alleen geloof, hoop en liefde ertoe. En van die drie is de liefde de meeste.
Afgelopen zondagavond stond de dienst in het teken van Bijbelstudie. We overdachten de gelijkenis van de schapen en de bokken uit Mattheus 25. Ooit geweten dat Jezus daarmee Zijn leerlingen in bescherming nam?